Εκατοντάδες συνάδελφοι από όλο τον κλάδο παρακολούθησαν την παράσταση, που καθήλωσε το κοινό, με “μια κραυγή διαμαρτυρίας κατά τις αυθαιρεσίας των νικητών, απέναντι στους ηττημένους. Απέναντι σε αυτούς που οδηγούν τους λαούς στην κάθε είδους αιχμαλωσία”.
Το άνοιγμα της εκδήλωσης έγινε από το Βαγγέλη Ζέρβα, Αναπληρωτή Πρόεδρο του Δ.Σ. του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, Πειραιά και Νήσων.
Εκ μέρους της Διοίκησης του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής-Πειραιά, ευχαριστούμε όλους σας που είστε σήμερα εδώ, όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες από τον κλάδο του φαρμάκου, τα εργοστάσια, τις φαρμακαποθήκες, τις εταιρείες ιατρικής ενημέρωσης, τους εργαζόμενους στα φαρμακεία, τους συναδέλφους από άλλους κλάδους, την Ηλιούπολη αλλά και άλλες περιοχές, για την ανταπόκριση στο κάλεσμα του Συνδικάτου μας για την σημερινή θεατρική παράσταση.
Μια θεατρική παράσταση που έγινε και γίνεται πραγματικότητα μέσα από την σκληρή δουλειά και προσπάθεια της θεατρικής ομάδας του ΠΑΜΕ, που συγκροτήθηκε το 2008 και όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζει με σταθερότητα και συνέπεια να υπηρετεί το θέατρο από εργάτες για εργάτες, σαν συνέχεια της πάλης για το δίκιο του λαού, σε ρήξη με την εμπορευματική και σάπια κουλτούρα της αστικής «ελίτ». Είναι μεγάλη μας χαρά να έχουμε σήμερα την ευκαιρία να παρακoλουθήσουμε την εξαιρετική δουλειά της θεατρικής ομάδας του ΠΑΜΕ, που δίνει την δυνατότητα στο Συνδικάτο μας, όπως και σε όλα τα Συνδικάτα, να αναδείξουμε ακόμα πιο έντονα το ζήτημα του πολιτισμού (που τόσο έχουμε ανάγκη) στις πρωτοβουλίες μας και-το πιο σημαντικό-να το μοιραζόμαστε με όλους τους συναδέλφους.
Το έργο είναι οι «Τρωάδες», ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ευριπίδη, ένα αμείλικτο κατηγορώ για τις φρικαλεότητες του πολέμου, ένα σπαρακτικό αίτημα για αλληλεγγύη και ανθρωπισμό. Ένα έργο που γράφτηκε την εποχή που συνέβη ένα από τα σκληρότερα εγκλήματα της αρχαιότητας, η καταστροφή της Μήλου, η σφαγή των Μηλίων, από την Αθήνα το 416 πχ., υπερδύναμη της τότε εποχής, η οποία στα μέσα του Πελοποννησιακού Πολέμου ισοπέδωσε το νησί της Μήλου για να κάνει επίδειξη δύναμης στους αντιπάλους της Λακεδαιμονίους και τους συμμάχους τους.
Το έργο γράφτηκε 2500 χρόνια πριν, όμως, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι οι φωνές των «Τρωάδων», φτάνουν ως τις μέρες μας, ακούγονται και εδώ και παντού, φέρνοντας μαζί τους την καταγγελία όλων όσων μέσα στους αιώνες έπεσαν θύματα της βαρβαρότητας των άδικων πολέμων, η χάθηκαν ματαίως στα πεδία των μαχών τους, πολεμώντας κάτω από ξένη σημαία. Όλων όσων εξαφανίστηκαν, χάθηκαν και δεν αποχαιρετίστηκαν. Όλων των γυναικών που έχασαν την ανθρώπινη υπόστασή τους, των μανάδων που έκλαψαν πάνω από το νεκρό σώμα του παιδιού τους, των παιδιών που δεν πρόλαβαν το χρόνο που τους δόθηκε, γιατί το μέλλον τους απείλησε μια βάρβαρη εξουσία.
Τροία, Μήλος, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Υεμένη και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…
Στις σημερινές συνθήκες, η καταγγελία της βαρβαρότητας των άδικων πολέμων δεν μπορεί να είναι άλλη από την καταγγελία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων που γεννάει το σάπιο, εκμεταλλευτικό σύστημα, το ίδιο σύστημα που χτυπάει τα δικαιώματα μας μέσα στους χώρους δουλειάς, τα δικαιώματα των εργαζομένων, το ίδιο σύστημα που θέλει να στερήσει από τους εργαζόμενους που παράγουν τα πάντα, την πρόσβαση σε ότι τους ανήκει, στην γνώση, το περιβάλλον, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό. Έτσι η καταγγελία των «Τρωάδων» είναι επίκαιρη και σήμερα, που τα ιμπεριαλιστικά δολοφονικά σχέδια κλιμακώνονται και στην περιοχή μας και γίνονται θανάσιμος κίνδυνος για τους εργαζόμενους και τους λαούς.
Το έργο αυτό, που μας παρουσιάζει σήμερα η θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ, μας δίνει την δυνατότητα να θυμηθούμε ότι ο πολιτισμός μπορεί να διαφωτίζει και έτσι να σπέρνει τον σπόρο της ελπίδας ενός νέου κόσμου, στον οποίο η τέχνη θα υπηρετεί τους εργαζόμενους και θα ανήκει σε όλους, όπως και όλος ο πλούτος που παράγουν. Εντέλει, γι΄αυτόν τον πολιτισμό αγωνιζόμαστε, αυτός ο πολιτισμός είναι που βρίσκεται μαζί μας στους καθημερινούς αγώνες, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς.
Αυτός ο πολιτισμός και οι αγώνες μας για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης, για να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες, είναι που μπορούν να γίνουν σήμερα το «…φως που πάντα καίει…» απέναντι στο σκοτάδι της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που θέλουν να μας επιβάλλουν.
