Το «μακρινό» 1924 ιδρύεται ο Σύλλογος Βοηθών Φαρμακείων Αττικής. Στόχος του ήταν η πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα τότε φαρμακεία και μικρές βιοτεχνικές μονάδες του κλάδου για σύγχρονες συνθήκες ζωής και εργασίας. Τα επόμενα χρόνια, σε συνδυασμό και με την απαρχή της φαρμακευτικής βιομηχανίας στη χώρα μας, η εργατική τάξη στον κλάδο του φαρμάκου αρχίζει να διαμορφώνεται μέσα σε πιο σαφή πλαίσια. Αυτή την εποχή παρατηρούμε ιδιαίτερα εργάτες στον κλάδο του φαρμάκου από τον Πειραιά να προβάλλουν, ακόμα βέβαια σε εμβρυακή μορφή, συνθήματα και πλαίσια πάλης όσον αφορά την αύξηση στο μισθό ή την μείωση του εργάσιμου χρόνου εργασίας.

Την επόμενη περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, μέσα από τους αγώνες των συναδέλφων του κλάδου, δημιουργείται το Ταμείο Αλληλοβοήθειας Φαρμακοϋπαλλήλων, μετέπειτα Τ.Ε.Α.Υ.Φ.Ε. Το ζήτημα της επικουρικής όπως και της κύριας ασφάλισης, των όρων δουλειάς και εν γένει της ίδιας της ζωής των εργαζομένων του κλάδου αναδεικνύεται σαν κύριο αίτημα πάλης, με πρωτεργάτη τον Σύλλογο, ακόμα και σε ατελή ή αποσπασματική μορφή.

Ακόμα και μέσα στην 7χρονη δικτατορία, μέσα στο Σύλλογο υπήρχαν δυνάμεις που πήγαιναν «κόντρα στο ρεύμα». Υπήρχαν δυνάμεις που, σε συντονισμό και με άλλους κλάδους, αναδείκνυαν το ζήτημα του εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, την καθιέρωση ανθρώπινων συνθηκών δουλειάς, με μισθούς και παροχές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των συναδέλφων της εποχής.

Το πρώτο έτος ορόσημο είναι το 1976, όπου οι ταξικές δυνάμεις της Προοδευτικής Κίνησης Φαρμακοϋπαλλήλων αναλαμβάνουν τη διοίκηση του Συλλόγου, με πρωτοφανή στήριξη από τους συναδέλφους του κλάδου. Το γενικότερο πλαίσιο πάλης του Συλλόγου μπαίνει συνολικά σε άλλη ρότα. Καθιερώνεται σαν στόχος πάλης και συσπείρωσης το ζήτημα της 5ήμερης δουλειάς, Δευτέρα με Παρασκευή, 8 με 4 μ.μ.

 Σημείο των αναγκών αποτελεί ο συντονισμός της πάλης των συναδέλφων του κλάδου, σε πανελλαδικό πλέον επίπεδο. Έτσι λοιπόν, με τον Σύλλογο Φαρμακοϋπαλλήλων Αττικής να αποτελεί ένα από τα ιδρυτικά της σωματεία, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ιδρύεται η Ομοσπονδία Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας. Μέσα από τις γραμμές της, ο Σύλλογος αναπτύσσει μια πρωτοπόρα δράση, το μεγαλύτερο διάστημα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των συναδέλφων του κλάδου αλλά και συνολικά του συνόλου των εργαζομένων της Ελλάδας, όσον αφορά το φάρμακο. Σε συνδυασμό και με την αύξηση του εργατικού δυναμικού στον κλάδο του φαρμάκου, ο Σύλλογος Φαρμακοϋπαλλήλων «βγάζει ρίζες» σε πάνω από 20 εργοστάσια, πολυάριθμες φαρμακαποθήκες και φαρμακεία της Αττικής.

Χαρακτηριστικό της εποχής είναι η συμμετοχή των συναδέλφων του κλάδου, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, στον καθημερινό αγώνα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, αυτών και των οικογενειών τους. Η μαζική αυτή κινητοποίηση με ένα πλούσιο και πολύπλευρο πλαίσιο πάλης που πατούσε πάνω στις ανάγκες του φαρμακεργάτη και υπάλληλου, ήταν αυτή που έφερε και τα αποτελέσματα. Καθιερώνεται λοιπόν το 5ήμερο και το 8ωρο στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων του κλάδου και υπογράφονται Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας, που κατοχυρώνουν μια σειρά από δικαιώματα, όπως της πλήρους ασφάλισης, της άδειας εγκυμοσύνης, μιας σειράς επιδομάτων κ.τ.λ. Χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής αποτελεί το γεγονός, πως ο Σύλλογος, σχεδόν σε καθημερινή βάση, αποτελούσε σημείο συνάντησης των συναδέλφων του κλάδου, αποκούμπι στην οργάνωση του αγώνα για κάθε μεγάλο και μικρό ζήτημα που αντιμετώπιζαν.

Ακόμα και τα επόμενα χρόνια, την δεκαετία του 1990, με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, ο Σύλλογος Φαρμακοϋπαλλήλων Αττικής, Πειραιά και Νήσων πρωτοστάτησε στην οργάνωση της πάλης των συναδέλφων του κλάδου. Με την αταλάντευτη γραμμή του απέναντι στις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, απέναντι στη γραμμή της κοινωνικής ειρήνης και συμφιλίωσης, ο Σύλλογος καθιερώθηκε στη συνείδηση του φαρμακεργάτη και φαρμακοϋπάλληλου σαν ο οργανωτής της πάλης του για σύγχρονα δικαιώματα, για τη ζωή που του αξίζει.

Το 1999, στα πλαίσια της Ομοσπονδίας Φαρμάκου, το Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής, γίνεται μέλος του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, του μεγάλου αυτού ποταμιού, της κοινωνικής συμμαχίας, που έχει βάλει το στίγμα της,  στους αγώνες της εργατικής τάξης της χώρας μας, από το 2000 μέχρι και σήμερα. Η πάλη για την υπογραφή Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης, για την καθιέρωση του 5ήμερου και του 8ωρου, για το μισθό που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας, ήταν και είναι ένα αναγκαίο και επίκαιρο ζήτημα και στο σήμερα.

 Η πάλη των συναδέλφων στα εργοστάσια, στις αποθήκες, στα φαρμακεία πρέπει να πάρει τα χαρακτηριστικά ορμητικού ποταμιού που θα σαρώσει τους εκμεταλλευτές μας, θα σπάσει τις αλυσίδες μας και θα μας οδηγήσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Το λεύκωμα του Αρχείου του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής πρέπει να γίνει η ζωντανή ιστορία της πάλης μας, στο τότε, στο τώρα αλλά και για το αύριο, «το φώς που πάντα καίει». Άλλωστε, «…εμείς είμαστε το αίμα, εμείς είμαστε φωτιά, εμείς είμαστε οι εργάτες, χτίζουμε εμείς τη λεφτεριά…!»